Marami rin sa mga Pilipinong naghahanap ng trabaho sa ibang bansa ang maaaring tila nabubulagan sa unang tingin kapag nakikita nila ang alok na sahod sa overseas: $200, $500, o kahit $1,000. Kapag ipinakita ito sa salaping peso, parang malaki — P11,000, P28,000, o P56,000 ayon sa pa-litan nitong Agosto 26, 2025. Posibleng hindi na lang nila ito gaanong pinapansin. Ang mahalaga ay makapangibang-bansa lalo na kung handa naman silang magtiis at magtiyaga. Ang problema, hindi agad nakikita ng marami ang bigat ng gastos na nakapaloob sa araw-araw na pamumuhay sa bansang pupuntahan nila. Kaya magugulat na lang sila pagyapak nila sa destinasyon nilang bansa. Ang sahod na akala’y malaki ay biglang kumikipot, parang perang dinidikdik sa harap ng umaakyat na presyo ng bilihin at obligadong bayarin.
Isipin ang isang home employee sa Hong Kong na might buwanang sahod na humigit-kumulang $500. Kapag ipinagpalit sa piso, halos P28,000 ito — higit pa sa karaniwang kinikita ng isang empleyado sa Pilipinas. Pero sa mismong Hong Kong, kung saan ang isang tasa ng kape sa comfort retailer ay nasa HK$20 (o halos P150), at ang simpleng ulam na might kanin ay madaling umabot ng HK$60–80, mabilis na kinakain ng araw-araw na gastos ang maliit na kita. Ang renta pa lamang kung magbabayad nang hiwalay ay napakamahal, umaabot sa HK$5,000–7,000 (P35,000–P50,000) para sa isang maliit na silid. Kaya’t halos imposibleng mamuhay mag-isa, dahilan kung bakit ang karamihan ay nakatira sa quarters ng amo. Ang natitira sa sweldo, kung meron man, ay kadalasang ipinapadala sa pamilya sa Pilipinas. Marami pa nga, matapos ipadala ang padala, ay halos wala nang matira para sa sariling pangangailangan.
Sa Europa, lalo na sa Italya at Alemanya, mas lantad ang epekto ng mataas na price of residing. Ang sahod ng isang caregiver na nasa $1,000 kada buwan ay parang sapat kapag ipinadala ang buong halaga sa Pilipinas. Ngunit sa Roma, ang renta para sa maliit na silid ay maaa-ring lumampas ng €400 (mahigit P25,000), at kung dalawang kwarto ang inuupahan ng pamilya, madaling lumobo sa €700–900 (P44,000–P57,000). Samantala, ang simpleng grocery basket na might gatas, tinapay, itlog, pasta, at prutas ay umaabot ng €50–70 kada linggo (P3,000–P4,500), kaya sa isang buwan halos P15,000–P18,000 ang groceries pa lang. Sa Alemanya, dagdag pa ang medical insurance na obligadong bayaran, na maaaring umabot ng €150–200 kada buwan (P9,000–P12,000). Kung isasama pa ang transportasyon na nasa €80 kada buwan (P5,000), mabilis na mauubos ang kita bago pa man makapagtabi para sa pamilya. Ang sahod na mukhang malaki kapag nasa kontrata ay tila maliit na patak ng ulan kapag nakalubog ka na sa karagatan ng gastos sa Europa.
Kaya hindi nakapagtataka kung bakit marami ang napipilitang makipagsiksikan sa mga murang tirahan.
Maging sa Center East, kung saan maraming OFW ang nagtatrabaho, hindi rin ligtas sa ganitong pagsisikip ng kita. Totoo, libre minsan ang tirahan at pagkain kung sakop ng kontrata, ngunit kapag hindi, ang renta at bayarin ay halos kasing bigat ng sahod. Sa Dubai, halimbawa, ang studio-type condo ay maaaring umabot ng AED 3,000 kada buwan (halos $800 o mahigit P44,000), samantalang ang karaniwang sahod ng ilang manggagawang Pilipino ay nasa $500–700 lang (P28,000–P40,000). Ang pagkain ay hindi rin mura— ang isang combo meal sa quick meals ay nasa AED 25 (P380), at kung tatlong beses ka kakain sa ganitong halaga, lampas na agad sa sahod mo ang buwanang pagkain pa lang. Idagdag pa ang transportasyon, web, at iba pang bayarin, halos wala nang natitira para sa sariling ipon. Ang ilan ay nakatira sa tinatawag na “mattress area,” kung saan sa halagang AED 800–1,000 (P12,000–P15,000), nakikibahagi ka lang sa isang kama o kuwarto kasama ang ilan pang migranteng manggagawa.
Ito ang dahilan kung bakit maraming OFW ang napipilitang humanap ng sideline o raket— authorized man, bawal o mapanganib. Ang mga nahuling OFW sa Hong Kong na nagsa-sideline sa dental clinic kamakailan ay malinaw na halimbawa.
Maraming kababayan din sa Dubai ang nagiging freelance cleaner, tutor, o supply rider kahit labag ito sa kanilang visa, dahil wala silang ibang mapagkukunan ng dagdag na kita. Ang iba ay pumapasok sa gig economic system, gaya ng on-line promoting o pagiging content material creator sa social media, para makadagdag kahit papaano sa kita.
Gayunman, magkakaiba ang sitwasyon ng mga OFW. Hindi lahat ay napapasabak sa sideline, gig raket o moonlighting dahil lang sa kakulangan sa kita. Could ilan na ginagawa ito bilang outlet ng talento: mahilig at mahusay kumanta, sumayaw, tumugtog o magmodelo, kaya nakakatanghal sila sa mga bar o occasion kapag break day. Mayroon ding nagsusulat, nagpipinta, o gumagawa ng sculpture, at doon nila natatagpuan ang dagdag na pagkakakitaan at kasiyahan. Ngunit iba ang kalakaran kapag ang sideline ay lumalampas na sa nakasaad sa kontrata o visa. Kapag nahuli, puwedeng kanselahin ang kontrata at mapauwi ang isang OFW na wala pang ipon.
Ang usapin ng sahod sa overseas ay hindi puwedeng tingnan lamang sa palitan ng piso. Ang dapat itanong ng bawat Pilipinong mangingibang-bansa ay: gaano kalayo ang mararating ng dolyar sa mismong bansang pupuntahan? Doon lumilitaw ang tunay na kabigatan ng buhay ng mga migrante.
Kaya bago tumanggap ng alok na sahod sa ibang bansa, timbangin muna hindi lang ang halaga nito sa piso kundi kung gaano ito kasapat para mabuhay sa bansang pupuntahan. Magsaliksik sa takbo ng pamumuhay ng mga mamamayan doon, humalaw sa karanasan ng ibang OFW, at alamin kung puwede kang mag-sideline, o ano ang iba pang trabahong maaaring pasukin. Ang mas mahalaga, isipin kung paano mo magagamit sa ibang bansa ang iyong kasanayan at kahusayan sa mga larangan na hindi saklaw ng magiging common mong trabaho, upang hindi ka tuluyang malunod sa hamon ng pamumuhay bilang migrante.
* * * * * * * * *
Electronic mail – [email protected]
